Paweł Szlama Pinkus Kutner

Paweł Szlama Pinkus Kutner (1914-1980)

technik

biogram na podstawie informacji z Archiwum PW oraz z Internetu

Urodził się 28.07.1914 r. w Zduńskiej Woli, zmarł w 26.11.1980 r. w wypadku samochodowym w Warszawie. Ojciec Izydor / Izrael Fajbusz (tkacz), matka Maryjem, żona Natalia z domu Wohl (1917-2007), troje dzieci: Andrzej oraz dwoje nieustalonych. Rodzice zmarli, kiedy nie miał nawet roku, wychowywał się w sierocińcu w Łodzi.

Ukończył szkołę powszechną (podstawową) i gimnazjum mechaniczne (dyplom w 1934 r.).

O tego też roku należał i aktywnie działał w związkach zawodowych oraz w Komunistycznym Związku Młodzieży Polskiej. Uczestniczył w szeregu akcji protestacyjnych i strajków, przez co kilkukrotnie tracił pracę.

Już pod koniec szkoły powszechnej i w gimnazjum pracował jako kancelista w kancelarii adwokata Brauna. Po dyplomie pracował jako ślusarz i monter w Zakładach Braci Rejder w Łodzi (wytwórnia lamp i żyrandoli), a następnie w fabryce aparatów radiowych inż. J. Reichera.

W latach 1935-37 odbył służbę wojskową w 2. Baonie Mostów Kolejowych w Legionowie.

W latach 1937-39 pracował w firmie FARAD Braci inżynierów Chwatt (wytwórnia wentylatorów i oświetleń neonowych.

Brał udział w kampanii wrześniowej w macierzystej (w/w) jednostce. Po zakończeniu kampanii znalazł się w Białymstoku, gdzie pracował w warsztacie ślusarskim. Potem został skierowany przez władze sowieckie do Orska (obwód czkałowski), gdzie pracował jako ślusarz w zakładach „Jużurałtiażstroj” (tj. Południowouralskie Cężkie Budownictwo).

W 1942 r. został wcielony do armii radzieckiej, pracował w batalionie budowlanym. W V.1943 r. udało mu się wstąpić do I Polskiej Dywizji Piechoty im. Tadeusza Kościuszki, został od razu dowódcą drużyny, a także odbył kurs podchorążych, po którym został dowódcą plutonu w 2. Kompanii 3. pułku piechoty. Brał m.in. udział w bitwie pod Lenino.

Po wojnie został skierowany do wojskowej szkoły politycznej (w tym kurs NKWD w Kujbyszewie), a potem zatrudniony w Urzędzie Bezpieczeństwa w Lublinie. Wspominany w wykazach funkcjonariuszy UB opracowanych przez Instytut Pamięci Narodowej, a także wymieniony na stronie 53 opracowania wydanego w 2005 r. przez IPN „Aparat bezpieczeństwa w Polsce - kadra kierownicza”, tom 1 (1944–1956), red. nauk. Krzysztof Szwagrzyk (https://ipn.gov.pl/ftp/pdf/Aparat_kadra_kier_tom%20I.pdf). W organach bezpieczeństwa pracował do I.1957, kiedy to zostały rozwiązane.

Następnie został skierowany na przekwalifikowanie w formie nauki w Technikum Mechaniczno-Elektrycznym Ministerstwa Przemysłu Ciężkiego, które ukończył w I.1959 r.

Początkowo pracował w Zakładach Wytwórczych Aparatów Wysokiego Napięcia A-1 w Warszawie jako frezer, a pod koniec roku został zatrudniony w Politechnice Warszawskiej. W latach 1959-62 pracował jako laborant na Wydziale Mechanicznym Technologicznym w Katedrze Organizacji, Ekonomiki i Planowania w Przemyśle Budowy Maszyn, a w latach 1962-64 w Gospodarstwie Pomocniczym Politechniki.

Wyróżnienia:

• Srebrny Krzyż Zasługi
• Srebrny Medal „Zasłużony na polu chwały”
• Medal „za bitwę pod Lenino”
• Medal Wolności i Zwycięstwa
• radziecki Medal „za udział w wojnie”
• Medal 10-lecia PRL

Jest pochowany na warszawskim cmentarzu Powązki Wojskowe (kwatera G II, rząd 1, miejsce 8).