Stefan Krajewski

Stefan Krajewski (1941-)

biogram w Wikipedii https://pl.wikipedia.org/wiki/Stefan_Krajewski_(ekonomista)

a poniżej informacje z Repozytorium dorobku PW

Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, Wydział Ekonomii Politycznej (1965 r.), doktorat z ekonomii (1971 r.), habilitacja (1982 r.), tytuł naukowy profesora (2010 r.). W latach 1965-2016 pracownik Uniwersytetu Łódzkiego. W latach 1991-2011 dyrektor Instytutu Ekonomii UŁ.

Od 2016 r. profesor KNEiS Politechnika Warszawska.

Zainteresowania naukowe: prywatyzacja, restrukturyzacja, innowacyjność, konkurencyjność przedsiębiorstw i gospodarki.

Z tego zakresu przygotował ponad 100 publikacji naukowych, w tym m.in. następujące monografie:

  • ·         System zarządzania w przemyśle jugosłowiańskim, KiW, Warszawa 1975, s. 278;
  • Fotografie przedsiębiorstw innowacyjnych, Instytut Planowania, Warszawa 1979, s. 190.
  • Mechanizm innowacyjny w przemyśle socjalistycznym, Acta Universitatis Lodziensis, Łódź 1982, s. 280,
  • Procesy innowacyjne w przemyśle, KiW, Warszawa 1985, s. 224,
  • Prywatyzacja, restrukturyzacja i konkurencyjność polskich przedsiębiorstw, PWE, Warszawa 2009, s. 372.

Od 1974 r. prowadził badania empiryczne w przedsiębiorstwach, zjednoczeniach, placówkach naukowo-badawczych i centralnych urzędach dotyczące różnych aspektów funkcjonowania tych podmiotów w kontekście skuteczności reform gospodarczych przeprowadzonych w Polsce w latach 1974-1989. Najwięcej uwagi poświęcał problemom związanym z oceną poziomu innowacyjności i instrumentów stymulowania postępu technicznego. Doświadczenia zdobyte w latach osiemdziesiątych okazały się przydatne w początkowym okresie transformacji.

W latach 1991-1996 był konsultantem Banku Światowego do spraw funkcjonowania przedsiębiorstw, banków i jednostek naukowo-badawczych. Prowadził też liczne badania dla Ministerstwa Przekształceń Własnościowych, Ministerstwa Skarbu, Ministerstwa Przemysłu i Ministerstwa Współpracy Gospodarczej z Zagranicą. W latach 1993-2000 uczestniczył w przygotowaniu regionalnych programów strategii rozwoju i restrukturyzacji. W latach 2006-2009 kierował kilkoma projektami badawczymi finansowanymi ze środków UE w ramach EFS.

Za działalność naukowo-badawczą otrzymał 6 nagród Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego (w tym 3 nagrody indywidualne), 2 nagrody naukowe PTE im. Oskara Lange, 11 nagród Rektora UŁ, nagrody Fundacji Edukacji Przedsiębiorczości.