profesor Michał Kaczorowski

Michał Kaczorowski (1897-1975)

profesor

obszerny biogram w Wikipedii https://pl.wikipedia.org/wiki/Micha%C5%82_Kaczorowski ,

a poniżej uzupełnienie o informacje z Archiwum PW

Urodził się 27.09.1897 r. w Częstochowie, zmarł 15.03.1975 r. w Warszawie. Ojciec Leonard (urzędnik kolejowy, buchalter, a pod koniec w rachubie Ministerstwa Komunikacji), matka Maria z domu Brzezińska, oboje zmarli w czasie II wojny światowej. Rodzeństwo:

• prof. Jadwiga Kobendzina (profesor w Instytucie Geografii PAN, https://pl.wikipedia.org/wiki/Jadwiga_Kobendzina)
• dr Zofia Kaczorowska (1902-1995, prof. na Uniwersytecie Warszawskim i w Szkole Głównej Gospodarstwa Wiejskiego)
• dr Maria Kamińska (zmarła w 1943 r.)
  • Józef Kaczorowski (do 1928 r. w wojsku – kapitan, potem starosta w Garwolinie i Wolsztynie, po wojnie tłumacz).

Żona Zofia z domu Michałowska (tłumaczka literacka, ślub w 1930 r.).

Szkołę średnią ukończył w Warszawie w 1915 r. Pozostały czas I wojny światowej spędził w Rosji. W roku 1917 w ramach służby wojskowej uczył się w Szkole Inżynieryjnej w Kijowie (szkoła saperów), w tym samym roku zaczął studia ekonomiczne w Moskwie. Studia kontynuował w Polsce, po powrocie w 1918 r., na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego.

W końcu 1918 r. wstąpił do wojska (36 pułk piechoty) i w 1919 r. brał udział w walkach na froncie ukraińskim. W latach 1920 i 1921 brał udział w akcji plebiscytowej na Górnym Śląsku oraz drugim i trzecim powstaniach śląskich, używał wtedy pseudonimu Misiewicz. Służbę wojskową ukończył w stopniu plutonowego, w 1928 awansowany na podporucznika.

Potem powrócił do studiów i w 1924 uzyskał magisterium na UW, a następnie doktorat.

W latach 1925-30 pracował w redakcji tygodnika „Polska Gospodarcza” (sekretarz redakcji i w dziale „Przemysł i Handel”, tu poznał żonę). W 1930 r. przeszedł do służby państwowej. Pracował kolejno w charakterze referenta ds. budownictwa mieszkaniowego w Departamencie Samorządowym Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i w Biurze Ekonomicznym  Prezesa Rady Ministrów. Od 1935 był naczelnikiem Wydziału Ekonomicznego Ministerstwa Skarbu, a jednocześnie członkiem zarządu Polskiego Towarzystwa Reformy Mieszkaniowej i wiceprzewodniczącym Biura Planowania Regionalnego w Warszawie. W czasie obrony Warszawy we wrześniu 1939 r. pełnił funkcję komisarza Ministerstwa Skarbu organizując finansowanie batalionów robotniczych. Wtedy wstąpił do PPS.

W czasie okupacji był członkiem konspiracyjnej Komisji Urbanistycznej miasta Warszawy, przewodniczył pracom Biura Planowania Regionalnego, prowadził studia teoretyczne nad problemami lokalizacji oraz wykładał w Wolnej Wszechnicy Polskiej. Używał wtedy pseudonimu Semper.

Wybuch powstania warszawskiego zastał go na prawym brzegu Wisły, po wyzwoleniu tej części Warszawy udał się do Lublina i w listopadzie 1944 r. został szefem Biura Planowania i Odbudowy przy Prezydium PKWN. W kwietniu 1945 r. został Ministrem Odbudowy (zajmował je do kwietnia 1949 r., zastąpiony przez Mariana Spychalskiego). Był posłem. Od 1949 r. był też dyrektorem naczelnym Instytutu Budownictwa Mieszkaniowego. Od tzw. Kongresu zjednoczeniowego w PZPR.

Wykłady w Politechnice prowadził od 1946 r., w marcu 1948 r. objął katedrę Ekonomiki Osiedli na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej. Został też wtedy profesorem nadzwyczajnym, a w 1965 r. profesorem zwyczajnym.