doc. dr inż. Feliks Krawczyński

Feliks Krawczyński (1913-1999)

doc. dr inż.

Urodził się 20 września 1913 roku w Łącku koło Płocka w rodzinie robotniczej. Ojciec Feliks. Matka Władysława Matusik. Dzieci: Marek (ur. 7.09.1940) i Michał (ur. 10.09.1946) także związany z Politechniką Warszawską, Wydziałem Mechanicznym Technologicznym - https://www.wz.pw.edu.pl/Wydzial/Tradycja/Pamietamy/dr-inz.-Michal-Krawczynski2

Szkoła podstawowa w Płocku, w 1932 r. ukończył III Gimnazjum Magistratu m.st. Warszawy (profil humanistyczny) i podjął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej, które ukończył w czerwcu 1939 roku uzyskując tytuł inżyniera mechanika (po II wojnie światowej tytuły Politechniki Warszawskiej zostały uznane jako mgr inż.) W 1966 r. na Wydziale Mechanicznym Technologicznym Politechniki Warszawskiej obronił doktorat w naukach technicznych pt. „Badania nad optymalnym okresem eksploatacji taboru kolejowego”, promotor prof. Seweryn Chajtman (https://pl.wikipedia.org/wiki/Seweryn_Chajtman).

Swoje życie zawodowe poświęcił rozwojowi kolejnictwa w Polsce oraz kształceniu kadr w tej dziedzinie. Od 1945 roku, nieprzerwanie przez prawie 40 lat, aż do przejścia na emeryturę pracował w przedsiębiorstwach związanych z kolejnictwem. Miał nawet uprawnienia do kierowania parowozem na podstawie egzaminu państwowego.

1939 biuro fabrykacyjne Zakładów Starachowickich
1941 Kolej Wschodnia / parowozownia Warszawa Kaliska (ślusarz)
1945 parowozownia w Piotrkowie Trybunalskim (pomocnik naczelnika)
1945-1960 Zakłady Naprawcze Taboru Kolejowego we Wrocławiu (dyrektor), był też wtedy radnym dzielnicowym
1960-1963 Zjednoczenie Zakładów Naprawczych Taboru Kolejowego (dyrektor)
1960-63 członek sekcji taboru kolejowego Rady Techniczno-Ekonomiczniej przy Ministrze Komunikacji
1963 Centralny Ośrodek Badań i Rozwoju Techniki Kolejnictwa w Warszawie (obecnie Instytut Kolejnictwa) (z-ca dyrektora, a od 1964 także samodzielny pracownik naukowo-badawczy)
od 1964 współpraca (w zakresie wykładów i prowadzenia prac przejściowych i dyplomowych) z Wydziałem Mechanicznym Technologicznym i jego Oddziałem Inżynieryjno-Ekonomicznym (prof. S. Chajtmanem)
1973-79 oraz 1982-91 Politechnika Warszawska - Filia w Płocku, Wydział Budownictwa i Maszyn Rolniczych, Instytut Maszyn i Urządzeń Rolniczych (docent)

Jego pasją było kształcenie młodych inżynierów, działalność dydaktyczną traktował jako swoją misję. W 1951 r. uzyskał w Centralnym Urzędzie Szkolenia Zawodowego dyplom nauczyciela, uprawniający do nauczania technologii metali oraz nauki o parowozach w szkołach technicznych wszystkich szczebli. We Wrocławiu współdziałał przy organizacji Technikum Kolejowego i prowadził w nim zajęcia z przedmiotów „Technologia napraw taboru kolejowego” i „Organizacja napraw taboru kolejowego”.

Na Politechnice prowadził wykłady z przedmiotu „Organizacja i zarządzanie”. Był promotorem ponad 30 prac dyplomowych (z których znaczna część była nagradzana w konkursach prac dyplomowych) oraz licznych prac przejściowych.

Był autorem ponad 20 artykułów w czasopismach branżowych i współautorem książek:

„Zaplecze służby trakcji PKP”,
„Opłacalność remontów maszyn i urządzeń”,
„Podstawy organizacji remontów”,
„Koleje Polskie 1842-1972”.

Był też autorem szeregu patentów, udoskonaleń technicznych oraz prac naukowo-badawczych i rozwojowych. Działał w Stowarzyszeniu Inżynierów Transportu Kolejowego.

Wyróżnienia:

Srebrny Krzyż Zasługi (1946)
Złoty Krzyż Zasługi (1954)
Odznaka Przodującego Kolejarza (1954
Medal X-lecia PRL (1955)
Odznaka XV-lecia odbudowy Wrocławia
Order Sztandaru Pracy II klasy

Zmarł 24 marca 1999 roku w Warszawie, pochowany jest na cmentarzu na Bródnie (81E, 6, 26).