mgr inż. Grzegorz Halak

Grzegorz Halak (1912-1996)

mgr inż. mechanik

biogram wg informacji z Archiwum PW oraz z Internetu

Urodził się 19.10.1912 r. w Horodyszczach (powiat Baranowicze), zmarł 30.03.1996. Ojciec Bronisław (zm. 1938), matka Katarzyna z d. Feinberg, żona Emilia Kaplan, dzieci: Aleksander (ur. 15.02.1945), Irena (ur. 1.08.1950).

Dzieciństwo miał ubogie, ojciec był od 1923 r. obłożnie chory i nie mógł pracować, a rodzinę utrzymywał starszy brat. W 1932 r. ukończył szkołę średnią w Otwocku i podjął studia na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej, dyplom inżyniera mechanika uzyskał w 1938 r.

Od 1929 r. był aktywny politycznie w organizacjach lewicowych, początkowo socjalistycznych, a potem komunistycznych. Był wielokrotnie aresztowany, a w 1938 r. zesłany na pół roku do obozu w Berezie Kartuskiej (https://pl.wikipedia.org/wiki/Miejsce_Odosobnienia_w_Berezie_Kartuskiej).

Bezpośrednio po wypuszczeniu z obozu zdał egzamin dyplomowy na Politechnice. Potem do II wojny światowej pracował w firmie „Krajowy Przemysł Motoryzacyjny sp. z o.o.” w Warszawie jako inżynier ruchu. Ożenił się.

We IX.1939 roku opuścił Warszawę i zamieszkał w Baranowiczach (terytorium zajęte przez ZSRR), gdzie pracował jako kierownik techniczny, a potem dyrektor fabryki „Warsztaty Mechaniczne”, którą organizował i kierował budową nowej odlewni.

Po napaści Niemiec na ZSRR został na 3 miesiące zmobilizowany do Armii Czerwonej, a potem skierowany do pracy w przemyśle. Odnalazł żonę i zamieszkali w Samarkandzie, gdzie pracował wpierw w Obwodowym Zarządzie Przemysłu, a następnie w fabryce silników „Krasnyj Dwigatiel”.

W 1945 r. został repatriowany dzięki PKWN, podjął pracę w Państwowym Urzędzie Samochodowym jako naczelnik Biura Technicznego zajmując się serwisem i remontami taboru. W 1946 r. został dyrektorem technicznym Centrali Państwowych Zakładów i Warsztatów Samochodowych. Od 1949 był głównym inżynierem powstającej Fabryki Samochodów Osobowych na Żeraniu w Warszawie. Od 1953 r. pracował w Biurze Projektów Przemysłu Metalowego i Elektrotechnicznego.

Odbył wiele zagranicznych wizyt stażowych, w tym do: Czechosłowacji, Szwajcarii, Włoch, ZSRR, zajmując się nowymi metodami organizacji produkcji masowej.

Na Wydziale Mechanicznym Technologicznym w Katedrze Organizacji, Ekonomiki i Planowania w Przemyśle Budowy Maszyn, kierowanej przez prof. Seweryna Chajtmana (https://pl.wikipedia.org/wiki/Seweryn_Chajtman), pracował w latach 1954-1961, ostatnio na stanowisku zastępcy profesora.

Opublikował m. in.:

• z Zbigniew Bogusławski „Koncernowe formy integracyjne w rozwiniętych krajach kapitalistycznych”, Wydawnictwo ORGMASZ, 1988

Odznaczony:

• Złoty Krzyż Zasługi (1946)
• Order Sztandaru Pracy (1951)

Jest pochowany na warszawskim Cmentarzu Północnym (kwatera E-VI-1, rząd 2, miejsce 7).